Recensie:
Toneelgroep Voorschoten speelde ‘Kortsluiting’ van Haye van der Heyden
Regie Hans Schipaanboord
Gezien: 20 juni 2015 in het Cultureel Centrum Voorschoten
De, voor mij nieuwe, toneelgroep Voorschoten speelde op 20 juni 2015 ‘Kortsluiting’ van Haye van de Heyden. Dit tragikomische stuk vertelt over een man die aan dementie lijdt en geeft een inkijk in de relaties tussen hem, zijn vrouw, dochter en de buurvrouw. ‘Kortsluiting’ omspant een periode van één jaar waarin de heer des huizes achteruit gaat.
De, enigszins zware, thematiek wordt door Haye van der Heyden met de nodige kwinkslagen zeer luchtig overgebracht.
De flyer, het visitekaartje van een groep, gaf de nodige informatie over het stuk met een foto van de spelers. Er was echter niet veel aandacht aan besteed. De zaal in het Cultureel Centrum was een bijzonder mooie zaal met een groot podium. Achterin waren praktikabels gezet, ik zat op de derde rij ervoor en daar was niet alles optimaal te zien. Het decor bestond uit tafeltjes, takken her en der en hekjes (die hingen). Hoewel hekjes niet hangen, werd er toch een tuin gesuggereerd. Er sprak oog voor detail uit: zelfs de tafel voor op het podium werd telkens gedraaid omdat die niet elk seizoen hetzelfde zou staan … Ik dacht weliswaar “Waarom wordt die tafel continu gedraaid?” … maar er zat een logische filosofie achter. Ik vond het een goed gekozen decor omdat dat het stuk ondersteunde maar niet afleidde.
Het verhaal werd op een zeer traditionele manier verteld: na elke scène ging het licht uit en werd het decor klaargemaakt voor de volgende scène. In een tijd waarin veel regisseurs op zoek zijn naar manieren om een toneelstuk te presenteren, valt een ouderwetse stijl op.
Het spelniveau was hoog. Ruud Stapert was in de rol van de dementerende Victor fenomenaal. Hij wist een goede balans te vinden tussen norsheid en hulpeloosheid. Hij had de taalgrappen van taalvirtuoos Haye van der Heyden zeer goed door en wist deze dan ook uitstekend te uiten. Een man waar je van ging houden.
Victor vond in Charlotte, gespeeld door Gerine Kraan, de juiste rots in de branding. Op een zeer rustige manier stond zij haar man bij ondanks zijn fratsen. Haar mooie stem was een goede hulp daarbij.
Birgitte Steens als dochter Julia was een erg mooie verschijning en ook zij had haar rol in haar aderen zitten. Zij kwam erg goed over als dochter met haar eigen beslommeringen, misschien een tikkeltje egoïstisch maar dat hoorde bij de rol. Het was mooi te zien dat haar eigen perikelen over het ernstige verhaal van Victor lagen, wat de luchtigheid ten goede kwam.
Buurvrouw Julia werd gespeeld door Wilma van Oosten. Ik had de indruk dat zij er even in moest komen, maar toen zij op dreef was, bleken ook haar kwaliteiten. In het begin kwam zij erg zenuwachtig over en ik kon de vraag “waarom” niet goed beantwoorden.
Het pleit voor Hans Schipaanboord dat hij de essentie van het stuk goed heeft overgebracht. Hij heeft het beste uit de spelers gehaald wat heeft geresulteerd in de gedegen en mooie productie die ‘Kortsluiting’ is geworden. Hij wist de balans tussen komedie en wrangheid zeer subtiel neer te zetten. Het publiek was zeer te spreken over de voorstelling, hetgeen ik opmaakte uit het feit dat er intens werd meegeleefd en gefluisterd over de kwaliteit van de spelers. Wat mij wel frappeerde was dat de spelers microfoons droegen, die dikwijls nog stoorden. Met een goede stemregie zijn die niet nodig, zeker bij spelers van dit kaliber.
Kortom een zeer mooie productie, die laat zien dat ook ernstiger thema’s aangesneden kunnen worden voor het vaste theaterpubliek dat luchtigheid zoekt. Voorwaarde is wel dat men de kwaliteit in huis moet hebben van theatergroep Voorschoten.
Remco Lodeweges